Het was oktober. Hier in het diepe zuiden van Frankrijk wordt het koud  (ja zelfs hier, maar dat is een geheim). Sommige dieren -zelfs mensen- gaan dan nog meer zuidelijk. Slangen kunnen dat niet en zoeken  een warm plekje voor de winter. Een ervan besloot in mijn werkplaats te overwinteren. Het slangetje heb ik nog niet gevonden, maar wel de huid. Het had zich verveld. Het oude vel was in perfecte conditie; niet gescheurd of in stukken, maar helemaal compleet, tanden  inclusief.  Ik stopte het vel in een  plastic zak met zo’n  schuifritssluiting. Een paar dagen later vond mijn Vrouw een libelle – tjapung voor de ingewijden. Helemaal dood, niet mampus maar betul betul mati. Ik stopte dit insect bij het slangenvel in de plastic zak met het idee er later een  tekening van te maken voor een houtdruk en sloot de zak weer af. Toen ik zover was, wat vond ik in die plastic zak? Alleen maar wat insectenpootjes maar de rest van de tjapung was er niet meer. Tida ada meneer. Wat  vond er in die zak plaats? Heb hoog en laag gezocht maar niets gevonden, toch was de zak nog steeds hermetisch gesloten. Belief it or not.

Wouter